MÜBECCEL HOCAM

Benim yaşlarda,çok ciddi görünümlü, konuştukca samimi,güzel insan Mübeccel hanım. Üniversitede öğretim görevlisi,hemde edebiyat üzerine.Yani doktor ayağıma gelmiş.Seyahatte tanıştık.
-Bak yazıve bunları..
-Hocam hangisini yazcem, aacık anlatıve zihnime yerleşsin.
-Miras işleri için Tavas’a gittim.Özlemişim memleketimin havasını,suyunu,ama illede konuşmasını.
Maliyeye para yatacak , acık uzağa taşınmış bir taksi çağırdım.
-Maliye ye de baken,hemen gitcem.
-Teyze,biz böle gonuşmeyyoz gari.
-Hadi len,kırk yılın başında gelmişim memleketime,böle konuşmecem de nahal konuşecem. Benim canımı sıkma baken, hasretlik hasretlik,memleket hasreti yörü gari..

-Devi gari hocam başka yok mu?
-Olmamı len…
-Bizimkiler vakitsiz misafirliğe giderler,ev sahibi..
-Hoşgeldinizz..hoşgeldinizzz…
Aç mısınız?Hele guruverin sofrayı,kesiverin karpuzu kavunu,getitiri verin peyniri, zeytini yinn yinn gari..
Hadi hep bereber olsun..
-Aaa biz demincek yediydik..
Ee bize bunlar çok fazla…
-Olsun olsun, zararı yok yinmezse atıveriz.

-Birde çocukluğumdan bir hatıra nakledeyim.Bizde de sizlerdeki gibi lakaplar çok. Dobra lafını hiç sakınmayan aklına geleni söyleyen kendisi hoca değil ama adı GAVUR HOCA var. O günler de radyo bangır bangır bağırıyor.Gazeteler gelmiş tam manşet.”Amerikalı astronotlar aya ayak bastı”
-Bu olay nasıl olmuş,doğru mu?vay vay vay.
Gavur Hoca bir hışım içinde kahveye gelir.
-Yazık,yazık…! Len bu memleketin polisi,jendermesi yok mu?Önleyememişler mi? Niye olur olmaz bastırıp dururlar güzelim aya yazık..yazık !…. Aya yazık!!!

Teşekkürler sevgili hocam…