YAVAŞ BAKAN

Kararlı idiler. Şöyle deniz kenarında bir keyif yapacaklar; yaşamın zevkine varacaklardı.

Şu, Söğüt Saranda sahili ve manzarası bir tabiat harikası. Akşam, mehtap ve yakamozlar!…

“Bi ikilik yetmez iki tane alalım” dediler. Hitit, hem ucuz hem de iyi kafa bulduruyor.

İndiler aşağıya küçük bakkaldan aldıra şarapları, biraz da leblebi, sabahları kahve içilen masalara, zaten akşamcılar dolmuştu.

Onlar da buldu bir masa, iki arkadaş başladılar içmeye!

Bu şarap da önce biraz mayhoş, sonrada tatlı geliyordu.

-Len Murat, bu sefer çok iyi çıktı şu şarap.

-İyi iyi İbram.

-Len eskiden ne içerdik be…

-İçerdik yaa…. şerefe…

-Bi balığa çıkardık. Hepsini satıp, çok şarap alırdık. Gene balığa çıkardık. Eskiden ne balık vardı!

-Balık çoktu alan yoktu. Marmaras’a gönderirdik! Emmioğlunun jipiyle; u zaman eyi işte.

-Şerefe…

-Şerefe…

Gözler buğulanmaya, şişenin dibi görünmeye başladı. Bir ara Murat’ın başı kolları arasına düştü. İbram, “n’oluyur” demeye kalmadı; O da.

Bir sessizlikten sonra, mırıldandı Murat; kafası elinin üstünde, hafif hafif seslendi

-Canım garım “mucuk mucuk,,

Öpücüklerin ardı arkası kesilmiyordu.

-Hah şöyle, yanaş bakan güzelim benim!

-Mucuk muucuuk; yanaş yanaş.

Sabah ne vakitti bilinmez eline baktı:

-N’olmuş elime bişi mi düştü? Bi yere mi çarptım? Düştüm mü? Ulen çok çikin; elimin morarmamış yeri kalmamış.