ANKARA’DA, OTELDE

Marmarisli tam bir aile şoförü idi. Zamanın en temiz ve bakımlı arabası ondaydı. Sır saklamasını, kimin kaç kilometre yol gidebileceğini, nerede durması ve yemek molasını nerede vereceği hep bilirdi. Sevilirdi. İşleri de çok iyi gidiyordu.

Bir gün nasıl olduysa sokak köpeğinin hücumuna uğradı, hoşt moşttt derken biri onu ısırdı. Babası bu saatte sağlık merkezinde olmalıydı. Hemen kuduz aşısına başladı. Birinci gün, ikinci gün geçti ki, Ankara’ya müşteri çıktı. Aşı yarım kalmasın diye babası ona 3 günlük aşıyı steril şırıngalar içerisine çekti. Nasıl yapılacağını öğretti. Ve ver elini Ankara…

Sabah erkenden kalktılar. Oda da kaldıkları arkadaşı çay istemişti. Tam o sırada aşıyı yapayım diye şırınganın ilkini hazırladı, göbeğinin derisini şöyle bir kaldırdı tam enjekte edecek ofis boy içeri girdi. Büyük bir şaşkınlık!

-Valla ben bir şey görmedim abi, bir şey görmedim ben, valla görmedim.

-Gördün, gördün şimdi sende suçlusun.

-Abilerim yemin ederim ben bir şey görmedim.

Çocuk hala titriyor, hareket edemiyordu.

Resepsiyona indiklerinde herkes onlara bakıyor, biraz da çekiniyorlardı. Durum anlatılınca bütün personel rahatladı. Her Anakara seyahatinde personel,

-HEPİMİZ GÖRDÜK ABİ BUYRUN, HOŞGELDİNİZ, YİNE AYNI ODA MI?