ARAP DUGULİ

Yıl 1963 Marmaris orta okulu .O yıllarda ilk okul alt katta ,orta okul üst katta idi.Yeni öğretim yılı öğrenci sayısı artınca ,okul bahçesine iki derslikli prefabrik bir bina yapıldı. Orta birinci sınıf öğrencileri burada ders görürdü.

Öğretmen yetersizliğinden bazı derslerimizin boş geçtiği olurdu. Yine böyle bir günde,bahçede oyuna dalmıştık.Bir ara prefabrik dersliğe yöneldik. Baktık ki ders görenlerin arasında,Dalaman dan Marmaris’e yerleşmiş ailelerden birinin çocuğu var.Üç-dört kişi başladık,hareketlerle ve dudak oynatarak onun anlayacağı şekilde..

-Arap Duguli….

Biraz sonra zil çaldı.Bütün sınıflar bahçede.sınıf başkanı birilerini arıyor..

-Kimi? Kimi?..

-Ben mi? Ben de mi?..

Tam dört kişi okul müdürünün karşısına çıktık..

-Demek Arap ha…!

Bu memlekette kim arap kim beyaz şimdi gösteririm size…

Demek arab ha….!

Uzatın bakalım ellerinizi,açın avucunuzu!…

Müdürün elindeki elli santim cetvel ilk arkadaşımda kırıldı…

-Anam yandım beeen….

Başını yandaki dolabın içine soktu.O düzelinceye kadar,bizde iki cetvel daha kırılmıştı.Sonra ‘yer misin,yemez misin?Tokatlar birbiri ardına geliyordu.Hızını alamayan müdürümüz;

-Arap ha…Arap ha… diye bağırıyor.Bizim gözlerimizden oluk oluk akan yaşlara hiç aldırmıyordu.Sonun da yorulmuş olacak ki;

-Defolun!….

Kendimizi tekrar bahçeye çeşme başına attık.Avuçlarımızın içi, yanaklarımız ve popomuz acı biber gibi yanıyordu.Çeşme başın da elimizi yüzümüzü yıkarken bir gülmedir tutturduk.

Birbirimize bakıyor ,kızaran ellerimizi ve yanaklarımızı görünce sanki karşımdakinin acısı ve kızarıklığı daha fazla gibi,hem gülüyor hem ağlıyorduk.

Ya sınıf ne diyecekti?..

-Şu zil biraz geç çalsa..

-Hiç olmazsa yanaklarımızın kızarıklığı geçse…

Bir daha ne biz, ne başkası arkadaşımızla dalga geçmedi….